“Dit was, zonder gekkigheid, het mooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb! Het raakte me diep! Zoveel liefde en talent bij elkaar opgeteld en dat alles op zeer humoristisch rijm. Tranen en groot geluk was mijn deel!”

- Michel de Graaf

De Fantastische Bio ‘Grootmannetje’ is gemaakt voor en gepresenteerd tijdens het afscheidsfeest van Michel de Graaf, studieleider Production design op de Nederlandse Filmacademie. Michel is een creatieve duizendpoot met een groot hart voor het onderwijs en zijn studenten. Dat heeft ons geïnspireerd voor de inhoud van deze bio. Voor deze Bio kozen we voor de stijl van een kinderboek op rijm.

Scroll naar beneden om de hele Fantastische Bio te bekijken.

Toen Grootmannetje nog een klein mannetje was kluste hij dagenlang in zijn schuurtje:

een wc-borstel werd Jan Klaas, hij kluste een fiets met een raar stuurtje…

en een vuurtorentje met een echt vuurtje.

Hij keek hoe prachtig zijn schaduw danste op de muur, ware magie, zo puur. Maar omdat hij even niet oplette ontstond er brand in zijn maquette…

… en was door dit filmisch effect, zijn schuurtje defect.

Maar Grootmannetje had het licht gezien en droomde van een carrière in de filmscene.

Met een glimlach van oor tot oor visualiseerde hij zijn toekomst in een groot decor.

Jaren later draaide Grootmannetje lekker mee, living his dream, hij was arrivé!

Production designer was hij, ontwerper van filmische vergezichten, waar vol lof over gesproken werd in de persberichten:

Het zakmes, De tweeling, Mus, De man met een hoed, De jongen die niet meer praatte en Mijn vader woont in Rio, allemaal behoorden ze tot grootmannetjes bio.

Hij werd zelfs, tot zijn grote geluk, gevraagd om een kraanwagentje te maken, voor een jongetje met de naam Pluk.

Maar was dat nou wel zo leuk zo’n filmset, die plek waar mensen zo gewichtig doen? En dingen roepen als ‘narratief,’ ‘concept’ en ‘visie’, en dat dan zonder pensioen!

In dit zogenaamde filmklimaat werkte Grootmannetje zich het zweet in de naad…,

…om zonder gezeur een beetje te staren naar het naveltje van de regisseur!

En als hij dan eindelijk de première had bereikt, zo’n feestje waarbij iedereen over je schouders naar een ander kijkt, was men na een paar juichkreten alle ellende alweer vergeten!

Grootmannetje droomde van een echte baan en visualiseerde een weg uit dit ZZP bestaan.

Hij had al snel een nieuwe missie in zijn leven, eentje waarin hij kindertjes production design-les zou gaan geven. En zo zat grootmannetje dra bij de directeur van de NFA.

“Ik ben Grootmannetje, production designer…”, en toen werd het stil. De directeur keek hem aan met twee vragende ogen vanachter haar bril: “Bedoel je soms PDG? Daar kunnen we wel wat mee!”

En ze begon in haar bureaulaatje te frutselen, hield een Pritt-stift omhoog en zei: “die houden van knutselen!”

Zo raakte de geest uit de fles en stortte Grootmannetje zich op het geven van PDG-les.

Maar PDG, dat werd me toch een ding, wat een vreselijke afkorting. Er stond zelfs ‘PDG-er’ op een aftiteling!

En al grootmannetjes collega-vriendjes deden en masse alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.

Ondertussen bouwde Grootmannetje gewoon door: Hoppers, Vermeers, maquettes voor het SFO-decor.

Hij creëerde ruimte zoveel als hij kon en stootte zijn hoofd ook wel eens tegen het plafond.

Al die jaren met overgave voor de klas is misschien wel het mooiste voor Grootmannetje wat er was: production design-kindertjes begeleiden en stimuleren, helpen om hun fantasiewerelden te realiseren.

Alles wat de studenten deden veranderde in goud en dát is waarom Grootmannetje zo van dit vak houdt.

Grootmannetje bleef dit twintig jaar met liefde doen en visualiseert nu het decor van zijn pensioen.

In dit decor leest hij zijn kleinkindertjes graag voor: over schuurtjes, vuurtjes en dromen en hoever je daarmee in je leven kunt komen.